Αρχαίος Έλληνας ποιητής και επιγραμματοποιός του 4ου μ.Χ. αιώνα από την Χαλκίδα που ζώντας στην Αλεξάνδρεια συνέθετε ποίηση ενώ είχε μπει για καλά ο Μεσαίωνας. Παρόλες τις διώξεις εναντίον των Ελλήνων δεν αποδέχθηκε τον χριστιανισμό. Ένιωθε τον καταστρεπτικό ρόλο του χριστιανισμού εναντίον κάθε τι του Ελληνικού, που πολύ παραστατικά το εξέφρασε σε ένα από τα 150 επιγράμματά του που σώζονται στην Παλατιανή Ανθολογία. Θρηνώντας την εξαφάνιση του Ελληνισμού έγραψε, σε νεοελληνική μετάφραση

Μήπως ενώ έχουμε πεθάνει, ζούμε μόνο κατά φαντασίαν,
εμείς οι Έλληνες, που έχουμε περιπέσει σε συμφορά
νομίζοντας ότι η ζωή είναι όνειρο;
ή ζούμε εμείς, και έχει πεθάνει η ζωή;

Και στο πρωτότυπο

Άρα μη θανόντες τώ δοκείν ζώμεν μόνον,
Έλληνες άνδρες, συμφορά πεπτωκότες
όνειρον εικάζοντες είναι τόν βίον;
ή ζώμεν ημείς, του βίου τεθνηκότος;