Ο Λάζαρος λέγετι ότι ήταν αδελφικός φίλος του Ιησού τον οποίο είχε φιλοξένησει πολλές φορές στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα. Στην τελευταία του επίσκεψη βρήκε τον Λάζαρο πεθαμένο τέσσερις μέρες. Ο Ιησούς παρηγόρησε τις αδελφές του, Μάρθα και Μαρία και ζήτησε να δει το τάφο. Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα του και με δυνατή φωνή είπε: «Λάζαρε, Δεύρο (βγες) έξω».

Λέγεται ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε τον επίγειο βίο του στην Κύπρο όπου κατέφυγε για να αποφύγει τους διωγμούς των Ιουδαίων. Χειροτονήθηκε Επίσκοπος Κιτίου (σημερινή Λάρνακα της Κύπρου) από τους Αποστόλους Παύλο και Βαρνάβα. στον τάφο του λέγεται ότι έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού». Το λείψανο του επειδή θεωρήθηκε πολύ σημαντικό μετεφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον Αυτοκράτορα Λέοντα το Σοφό, ο οποίος σε ένδειξη ευγνωμοσύνης κήρυξε την εκκλησία της Κύπρου σαν αυτοκέφαλη δίνοντας το δικαίωμα στον εκάστοτε αρχιεπίσκοπο να κρατά αυτοκρατορική ράβδο και να υπογράφει με κόκκινο μελάνι.

Πάνω από τον τάφο του στη σημερινή πόλη της Λάρνακας, κτίστηκε ο σημερινός καθεδρικός ναός της πόλης.

Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεός· ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὠσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.